Powszechnemu mniemaniu o „wysysaniu” aglomeracji lokalnych przez makroregionalne metropolie można przeciwstawić dość liczne przykłady aglomeracji z powodzeniem wykorzystujących swoją specyfikę odrębności oraz rozwojowej, lokalnej inwencji. Aglomeracje lokalne zaliczyć można do kategorii pojęciowej systemów makroergonomicznych. Tworzenie własnej specyfiki odrębności inicjatyw rozwojowych aglomeracji lokalnej polega na poszukiwaniu rozwiązań, kreujących wysoką wartość inicjatywy przy niskich jej kosztach społecznych, ekonomicznych i biologicznych. Uwarunkowaniem lokalnej inicjatywności może być model szukania rozwojowej okazji bazujący na koncepcji zwinnego zarządzania. Złożoność lokalnych inicjatyw rozwojowych, związana z losowym charakterem sekwencji wejść procesów składowych do całości przedsięwzięcia, zwykle wymusza odejście od klasyki kalkulacyjnej sterowania projektem i podjęcie symulacyjnych prób testowania koncepcji i polityk operacyjnych, opartych na cyklu PDCA Deminga.