W artykule poddano ocenie mikroekonomiczne efekty dofinansowania publicznego w zakresie utrzymania dzieci w gospodarstwach domowych. Programy socjalne dla rodzin z dziećmi stają się standardem polityki społeczno-popytowej w krajach europejskich. Dlatego pytania o formę i skalę zapewniające efektywność omawianego programu są ważniejsze aniżeli dyskusja o potrzebie jego realizacji. Na początku dokonano przeglądu prezentacji tego tematu i wyników przedstawionych w literaturze krajowej i zagranicznej. W głównym nurcie krytycznym wskazuje się na redukowanie ze względu na program innych rodzajów wydatków rządowych lub na wzrost długu publicznego i ograniczanie podaży pracy. Trwa dyskusja nad skutecznością stymulowania zasiłkami przyrostu demograficznego. Brakuje ocen rezultatów programu w zakresie konsumpcji indywidualnej i efektywności różnych form jej dofinansowania. W celu oceny rozwiązań przyjętych w powszechnym programie zasiłków rządowych „Rodzina 500+” w Polsce i porównania ich z rozwiązaniami alternatywnymi w artykule zastosowano mikroekonomiczną teorię konsumpcji. W wyniku analizy teoretycznej hipotetycznego przypadku stwierdzono, że większą użyteczność konsumpcji zapewnia transfer gotówkowy niż jego równowartość w bonach, czy też zwolnienie sprzedaży produktów spożywczych oraz artykułów dziecięcych z podatku VAT. Stwierdzono też, że wypłata jest bardziej prorynkowa niż przeznaczenie środków na w pełni bezpłatne żłobki lub przedszkola. Rozwiązania przyjęte w pierwotnej postaci programu „Rodzina 500+” oceniono pozytywnie w kontekście teorii konsumenta.