Zgodnie ze współczesnymi definicjami innowacji pracowniczych, każda organizacja ma potencjał do tworzenia wewnętrznych innowacji. Tym potencjałem są pracownicy organizacji, którzy na bazie swojej wiedzy, doświadczeń i działań, w sposób oddolny, w procesie pracy tworzą innowacje. Celem artykułu jest naświetlenie kontekstu innowacji pracowniczej w organizacjach funkcjonujących w Polsce. Dla realizacji celu przedstawiono wybrane anglojęzyczne definicje innowacji pracowniczych, wskazując ich wspólne punkty i różnice. Omówiono obszar innowacji pracowniczych na podstawie przeglądu polskiej literatury, wskazując na funkcjonujące nadal w organizacjach zjawisko racjonalizacji. Przeprowadzono rozważania wstępne na temat kontekstu zjawiska w Polsce na bazie wywiadów indywidualnych z ekspertami przeprowadzonych między 14 a 30 marca 2020 r. Badania własne skoncentrowano na dwóch aspektach: (1) stopniu zorganizowania procesu oraz (2) zjawiskach charakterystycznych dla organizacji działających w Polsce. Wskazano na niski stopień systemowego podejścia do procesu oraz partycypacji pracowników w tworzeniu innowacji o charakterze oddolnym. Przedstawiono dalsze kierunki badań zjawiska, w tym dotyczące aspektu wiedzy w organizacji.