Systemy emerytalne poszczególnych krajów różnią się, co wynika z odmiennych gospodarek, populacji, dobrobytu, polityki ekonomicznej oraz skłonności obywateli do oszczędzania. W niniejszym artykule dokonano przeglądu izraelskiego systemu emerytalnego, jego historii oraz obecnych i przyszłych wyzwań. W artykule wskazano zmiany od pierwszych rozporządzeń Związku Histadrut z „okresu przedpaństwowego”, poprzez reformy prywatyzacyjne z 1985 r. wyłączające Histadrut z systemu opieki zdrowotnej i emerytalnej, aż po stabilizację systemu w 1995 r. W dalszej części autorzy artykułu opisują późniejsze działania rządu, w tym wprowadzenie zabezpieczenia emerytalnego uzależnionego od wieku i liczby lat trwania ubezpieczenia oraz wprowadzenie bezwzględnie obowiązującego prawa emerytalnego w 2008 r. Izraelski system emerytalny opiera się w głównie na obowiązkowych prywatnych oszczędnościach emerytalnych, co łagodzi długoterminowe skutki fiskalne. Biorąc pod uwagę ważną rolę odgrywaną przez prywatne programy emerytalne oraz regresywny charak-ter niektórych przepisów podatkowych, głównym wyzwaniem reformy było osiągnięcie zdolności systemu do skutecznej ochrony osób starszych oraz jego skuteczność w zabezpieczaniu i wycenie oszczędności emerytalnych w celu zagwarantowania adekwatności emerytur. Zapewnienie adekwatności emerytur i uwzględnienie ryzyka długowieczności wymaga odpowiedniego przygotowania poprzez promowanie dalszego wzrostu wskaźników zatrudnienia osób starszych, wzmocnienie ochronnej roli podstawowych emerytur i skuteczności zarządzania prywatnymi oszczędnościami emerytalnymi oraz poprawę sprawiedliwości i skuteczności drugiego filaru systemu. Opracowanie zawiera oceny autorów i refleksje na temat implikacji wyróżnionych zmian, co wzbogaca dyskusję na temat zalet i wad struktur systemu emerytalnego.