Głównym celem artykułu jest ocena funduszy inwestycyjnych jako instrumentów dodatkowego zabezpieczenia emerytalnego na przykładzie Polski. W artykule scharakteryzowano funkcjonowanie trzeciego filaru polskiego systemu emerytalnego ze szczególnym uwzględnieniem indywidualnych form zabezpieczenia emerytalnego. W celu oceny efektywności inwestycyjnej funduszy dostępnych w ramach trzeciego filaru w latach 2009-2019 wykorzystano wskaźnik Sharpe’a. Ponadto przeprowadzono test Kruskala-Wallisa, dzięki któremu wykazano, że typ funduszu jest czynnikiem wpływającym istotnie na jego efektywność. Testy post-hoc wykazały, że największą efektywnością inwestycyjną cechują się fundusze oparte na instrumentach dłużnych.