Procesy globalizacyjne skutkujące przenoszeniem fabryk do innych krajów wymagają od firm zachowania spójności zarówno w zakresie elementów widocznych dla klientów (jakość, marka, produkt), jak i niewidocznych (struktura, kultura organizacyjna, metody zarządzania). Przedmiotem artykułu jest ten drugi, niewidoczny dla klienta obszar. Autor poddał analizie dwie podstawowe strategie interkulturowe stosowane przez firmy: dywergencję i konwergencję. Dywergencja odbierana jako stawiająca na różnorodność i zorientowana na ludzi wydaje się współcześnie wyborem bardziej oczywistym. Presja interesariuszy zmusza jednak firmy do ujednolicania i standaryzowania, co w powszechnej percepcji kojarzy się ze złymi korporacyjnymi praktykami. Konwergencja, jeśli jest stosowana nieumiejętnie, jak pokazują przytoczone w artykule przykłady, prowadzi do kulturowych konfliktów i w konsekwencji zagraża interesom przedsiębiorstwa. Umiejętne łączenie obu tych podejść staje się najważniejszym zadaniem dla menedżerów w międzynarodowych firmach. Autor na podstawie wniosków z własnych badań wyróżnił pięć kluczowych czynników wpływających na przenikanie się dywergencji i konwergencji oraz ich nasilenie.