Celem artykułu było wytypowanie działań na zasadzie benchmarkingu, które szkoły wyższe będą mogły zastosować na każdym etapie wdrażania celów zrównoważonego rozwoju (ZR). Równocześnie należy podkreślić, że dla placówek edukacyjnych priorytetem jest proces edukowania, a wdrażanie zasad zrównoważonego rozwoju jest możliwe dzięki intensywnym procesom edukacyjnym połączonym z zastosowaniem wiedzy w praktyce. Jest to dla uczelni wyzwanie, bo wymaga przemodelowania dotychczasowej kultury, zmian w procesach i w postrzeganiu pewnych zjawisk, szczególnie kulturowych i społecznych, będzie wiązało się ze zmianą relacji nauczyciel - student, zmianą w tradycyjnym procesie kształcenia na kształcenie oparte na praktyce, będzie wymagało również interdyscyplinarnego kontekstu w przekazywanych treściach. Jest to właśnie wyzwanie dla wybitnych edukatorów. Publikowane przez uczelnie dobre praktyki często zawierają ogólniki. Rzadko spotyka się konkretne dane wskazujące np. redukcję kosztów poprzez wdrożenie danej dobrej praktyki albo mierzalny efekt społeczny, a takie podsumowanie byłoby lepszym argumentem dla naśladowców niż sam opis dobrej praktyki. Efekt wdrożenia nie jest wówczas możliwy do zweryfikowania i może okazać się w rzeczywistości bardzo podkoloryzowany.